Je verdiept je in vragen als: Hoeveel ruimte geef ik mijn kind? Hoe leer ik het gelukkig te zijn? Hoe geef ik het aandacht? Wat leer ik van mijn kind?

 

Je gaat aan de slag met verschillende werkvormen. Soms individueel, soms in twee- of drietallen en soms met de hele groep (maximaal 12 personen). Je gaat met de andere deelnemers in gesprek, reflecteert samen en leert van elkaar. Want hoewel het leven een persoonlijke zoektocht is, kun je elkaar als reisgenoten inspireren.

Ineke Majoor (1974) mag twee tienerzonen begeleiden op hun weg naar volwassenheid. De oudste is 18 en wil na dit schooljaar gaan studeren. De jongste is 16. Ineke: “Mijn partner en ik hebben niet heel bewust stilgestaan bij een manier van opvoeden van de jongens. Nu, 18 jaar verder, vind ik dat wel jammer. Ik vind het erg mooi als mensen bewust overwegen wat zij zelf belangrijke waarden vinden in hun leven en wat ze de kinderen mee willen geven. Niet dat alles dan soepel verloopt, misschien zelfs gelukkig niet. Want daar leren we van. Maar kinderen liefdevolle kaders bieden, dat ademt voor mij betrokkenheid en liefde voor het bestaan. Mooi als je dat als opvoeder kan bieden, met daarnaast ruimte voor verrassingen en vrijheid voor het kind om te groeien in een richting die het past.”

 

Renske de Bode (1980) studeerde Sociaal Pedagogische Hulpverlening en werkt met mensen met een psychische kwetsbaarheid. Renske: “Ik volgde ook de opleiding tot psychosociaal verlies- en rouwtherapeut. Ik sta graag stil. In mijn eigen leven, maar ook bij anderen en hun levensverhaal.” Met veel liefde en plezier was ze betrokken bij het grootbrengen van haar stiefdochter (inmiddels 27). “We hebben een bijzondere en zeer waardevolle band opgebouwd. Als opvoeders hebben we haar vooral voorgeleefd wat wij van waarde vinden in het leven.” Momenteel volgt Renske de opleiding tot contextueel werker. Dat gaat over de balans van geven en ontvangen tussen familieleden.