'Het leven is een geschenk. Maak er wat van'

Als onbeschreven blad komen ze op de wereld. En dan begint het opvoeden. Co-ouder Paul wil zijn zoons (14, 19 en 22)  meegeven dat het in het leven niet alleen gaat om wat jíj wilt.  

“Laatst vierden we de verjaardag van mijn jongste zoon. Dat was nog even zoeken; niet alleen de familie, ook mijn vroegere partner kwam op visite. Ik ben dan pas tevreden als iedereen, inclusief ikzelf, een goede dag heeft gehad. Mijn zoon voorop. Wij als volwassenen waren in staat om ook in deze nieuwe situatie harmonie te creëren. Al kost het soms moeite om boven jezelf uit te stijgen.

Kijk naar het geheel 

In mijn werk ben ik altijd bezig met resultaten boeken. Als zich daarbij problemen voordoen met andere mensen, blijf ik zoeken naar de verbinding, naar hoe ik verder kan met hen. Ik heb meegemaakt dat ik dertig mensen moest vertellen dat de afdeling ging sluiten. Ik ben gebleven tot het laatst, heb zelf de deuren achter ons dichtgetrokken. Dan hoor je dat mensen geholpen zijn met hoe je ze door zo’n tijd geloodst hebt. Mijn zoons wil ik daarvan bewust maken. ‘Het gaat niet alleen om wat jij wilt’, zeg ik dan, ‘zet je eigen gedachten en gevoelens eens in het perspectief van het geheel.’

Het leven is kostbaar 

Het leven is best broos. Dat leerden we toen onze oudste zoon op zijn vijfde leukemie kreeg. Drie jaar lang gingen we ziekenhuis in en uit, tot hij genezen werd verklaard. Dan word je zuiniger op wat er is. Je gaat kleine momenten koesteren. Juist omdat het leven zo kostbaar is, vind ik het belangrijk dat de kinderen beseffen dat ze er iets van moeten maken. Het is een geschenk – van wie of wat doet er niet toe – en niet alles is maakbaar, maar je hebt wel keuzes en verantwoordelijkheid.  
 

Als ik fout zit, kom ik erop terug 

Als ik een woordenwisseling heb met een van mijn zoons en ik vind achteraf dat ik fout zat, kom ik daarop terug. ‘Sorry, ik liet me even meevoeren’, zeg ik dan. Als dat aankomt, en weerklank vindt, dan wordt de hemel weer blauw voor me. Natuurlijk lukt dat niet altijd, of niet direct. Dat kan me dan best onrustig maken.  
 

Ze moeten zelf hun lunchtrommel vullen 

Wat ik prachtig vind om te zien, is als ze genieten, hun geluk volgen. Ik probeer aandacht te hebben voor die momenten, en hun kansen te bieden waarin ze zich kunnen ontwikkelen, zonder dwang. Onze jongste zoon wilde in zijn tweede jaar mavo graag met de schoolmusical meedoen. Daarvoor moest hij overstappen van de richting Science naar Drama. Daar hebben we ons voor ingespannen.  
Je kunt het als ouder niet allemaal in hun lunchtrommel stoppen. Ze moeten die zelf vullen. Maar je hoopt dat ze meenemen wat jij als ouder laat zien.”  

Dit is een interview uit VANDAAG magazine. 
Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers! 

Tekst: Johanna Hoogendam 
Fotografie: Vincent Boon