Hij deed wat zijn hart hem ingaf: luisteren

“Met het leven dat ik nu leid ben ik blij. En dat heb ik deels te danken aan mijn leraar Duits, meneer Maas. Op mijn achttiende kreeg ik de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis. Na een opname van dertien maanden en vijftien jaar intensieve therapie, gaat het al een tijd vrij goed met me. Ik krijg een Wajong-uitkering en doe dus geen betaald werk, maar ben heel actief als vrijwilliger. Zo ben ik hoofdredacteur van de nieuwsbrief van Stichting Borderline en stel ik, als ambassadeur van de organisatie Samen Sterk zonder Stigma, vooroordelen over psychische problematiek aan de kaak. Ik geef lezingen over mijn leven met borderline en werk aan een autobiografie. Stuk voor stuk superleuke projecten!

Hij was zonder oordeel

In 5 vwo kreeg ik mijn eerste les van meneer Maas. We hadden vanaf het begin een goede klik. Samen met een vriendin bleef ik na het laatste uur Duits op donderdag vaak wat napraten. Waar ik toen nog niet over praatte, was dat het helemaal niet goed met me ging. Ik had veel stemmingswisselingen, was depressief en sneed mezelf. In de zomer vóór vwo-6 ging het zo slecht dat mijn psycholoog dacht dat ik school niet zou redden. Maar school was juist ongelofelijk belangrijk voor me; ik wilde mijn vwo afmaken. Ze zei dat ik in dat geval iemand in vertrouwen moest nemen over mijn situatie. Ik koos meneer Maas, omdat ik me op mijn gemak voelde bij hem. Hij schrok van mijn verhaal, maar wilde graag helpen. Hij was zo lief en zonder oordeel! Dat deed me ontzettend goed. De rest van het jaar heeft hij me in alles gesteund. We voerden veel gesprekken en als hij me tegenkwam in de gang, schoot hij me altijd even aan. Ik kreeg zelfs zijn mailadres. Hij luisterde naar me en sprak me moed in. ‘Als je geslaagd bent, gaan we taart eten’, zei hij.

We hebben nog steeds contact

Na 6 vwo werd ik opgenomen en heb ik meneer Maas lange tijd erg gemist. Toen ik een paar jaar geleden aan mijn boek begon, zocht ik opnieuw contact. Meneer Maas wist nog precies wie ik was en ontving me letterlijk met open armen. Sindsdien hebben we af en toe mailcontact. Met mijn boek en mijn lezingen wil ik de wereld laten zien dat je met een persoonlijkheidsstoornis ook gelukkig kunt zijn. En ik wil lotgenoten vertellen hoe belangrijk het is mensen om je heen in vertrouwen te nemen. Zelf vindt meneer Maas dat ik hem te veel eer geef. Hij vertelde me dat hij toentertijd helemaal niet goed wist hoe hij met mijn situatie moest omgaan en gewoon maar deed wat zijn hart hem ingaf: naar me luisteren. En dat was precies wat ik nodig had.”

Meneer Maas is een gefingeerde naam.

Tekst Carolien Drijfhout
Fotografie Vincent Boon

Dit is een interview uit VANDAAG magazine. Wil je meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement op VANDAAG. Slechts € 12,50 voor 4 nummers!