‘Ik kreeg hun vertrouwen. En dat wil ik waarmaken’
Daar zit ik dan achter mijn laptop. Midden in de nacht, met een behoorlijk paniekgevoel. Er zit me iets dwars waar ik wakker van lig. Al een paar nachten …
Als ik niet lekker in mijn vel zit, ben ik daar meestal open over. Daar schaam ik me niet voor en het lucht zelfs op. Maar nu is dat anders. Dit vind ik lastig. Het lukt me niet om een fatsoenlijke column te schrijven en dat voelt als gezichtsverlies. Genoeg ideeën maar op het moment dat ik ga schrijven, loop ik vast. De druk is hoog, want de deadline is morgen. Zes weken geleden kreeg ik nog een reminder van de redactie. Ik antwoordde dat mijn column bijna af was, terwijl ik toen al vastzat.
Goed excuus
Ik zoek in mijn bestanden naar oude columns; dan stuur ik die wel in. Dat idee geeft wat ruimte. Maar ... de hoofdredacteur wéét dat ik die columns drie jaar geleden geschreven heb. Hoe ga ik dat verkopen? Misschien kan ik een goed excuus bedenken. Als ik dat een beetje aandik, zal ze daar vast begrip voor hebben. En zo schieten de problemen en mogelijke oplossingen door mijn hoofd.
Lat hoger en hoger
Ik kreeg het vertrouwen van de redacteuren om columns te schrijven. En dat wil ik waarmaken. Ik wil dat de lezers er iets aan hebben. De inhoud moet sterk zijn en technisch moet het goed in elkaar zitten. Zo kwam de lat steeds hoger te liggen. En nu zit ik midden in de nacht te piekeren achter mijn laptop. Hoe kom ik uit deze impasse?
Spanning vloeit weg
Tijdens het ontbijt ziet Edwin mijn wanhoop. Hij stelt wat vragen om erachter te komen wat mijn werkelijke probleem is. Ik hoor mezelf al die verwachtingen noemen. ‘Misschien moet je de lat wat lager leggen’, zegt hij. ‘Dan kun je weer schrijven om het schrijven. Daarom ben je er toch ooit aan begonnen?’ Als die boodschap tot me doordringt, voel ik de spanning wegvloeien. Gewoon schrijven, omdat ik dat graag doe. Aan wie moet ik me eigenlijk bewijzen?
Verstrikt in verwachtingen
Het is niet de eerste keer dat ik gevangen raak in de door mij ingebeelde verwachtingen van anderen. Ik leg dus zelf de lat zo hoog. Ik heb nog nooit een briefje van mijn redacteur of de lezers gekregen met alle voorwaarden waaraan ik moet voldoen. Nu maar bidden dat dit zo blijft.
Dit is een column uit het lentenummer van VANDAAG magazine. Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement. Slechts € 12,50 / 4 nummers!
Op de hoogte blijven?
Iederal brengt levensontdekkers bij elkaar. Om met elkaar te ontdekken waar het voor jou in het leven om gaat. Want samen vind je zoveel meer dan wanneer je alleen op zoek gaat.
Wil je op de hoogte zijn van al onze komende events? Meld je dan aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief.