Ongezouten bevrijdend

Mijn oma zei altijd precies wat ze vond en maakte het niet mooier dan het was. “Dat korte haar stond je beter” of “typisch een geboortekaartje van jou en Edwin” en dan zag ik de afkeuring op haar gezicht. Thuis ben ik opgevoed met de les dat je niet zomaar alles kunt zeggen. Want dan kun je de ander kwetsen. Regelmatig kwam ik gekwetst thuis als mensen mijn gedrag of werkwijze afkeurden. Dan hielden ze niet meer van me, dacht ik.  

Ik waardeerde haar directheid, want ik wist altijd wat ze écht vond 

Toch voelde ik me geliefd 
Mijn oma leerde me iets anders. Bij haar voelde ik me geliefd, gesteund en gewaardeerd ondanks dat ze ongezouten haar mening gaf. Dat vond ik eerst lastig, maar later juist bevrijdend. Als ik fouten maakte of beslissingen nam waar ze het niet mee eens was, bleef ze tóch van me houden. Dat voelde ik aan alles. Wat een opluchting! Ik ben haar directheid gaan waarderen, want ik wist altijd wat ze écht vond.  

Ze werd complimenteus 
Op negenennegentigjarige leeftijd kwam ze in het ziekenhuis terecht. Edwin, de kinderen en ik gingen op bezoek. Ik was me er niet van bewust dat we haar voor de laatste keer zouden zien. Na een uurtje ging Edwin met de kinderen alvast naar beneden. Ze wilde graag nog wat opgefrist worden. Ik waste haar gezicht, poetste haar tanden en smeerde een zalfje op haar droge huid. Tot een week daarvoor kon ze dit nog allemaal zelf. Nu gaf ze zich over aan mijn zorg. Ze was dankbaar en zelfs complimenteus. “Kind, je zou zo de verpleging in kunnen”, zei ze.   

In één klap in de realiteit 
Ik hielp haar naar het toilet en bleef dichtbij. Als een kwetsbaar hoopje mens zat ze voor me. Ze keek me zo liefdevol, doordringend aan. Tranen van dankbaarheid stroomden over mijn wangen, diep geraakt door dit intense moment van verbondenheid. Ze bleef me maar aankijken en ik dacht: nu zegt ze hoeveel ze van me houdt. Toen gleed haar blik naar beneden en klonk haar broze stem: “Kind, wat heb je toch een dikke benen.” In één klap was ik terug in de realiteit. “Dat klopt, oma,” zei ik lachend, “ik hou ook van u!”  

Dit is een column uit VANDAAG magazine.
Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers!  

Christa de Wit runt haar eigen kledingreparatie-atelier en denkt graag na over zichzelf en het leven. Ze is getrouwd en heeft 2 volwassen kinderen.