Thuis voelt verder weg dan ooit

 

Fiep, Leon, Cato en zelfs m’n eigen neefje Mason. De geboortekaartjes weten mijn huis in Londen goed te bereiken. Maar door die ellenlange lockdown en reisbeperkingen is het niet mogelijk naar Nederland te reizen en al die prachtige baby’s van vrienden en van m’n eigen zus van dichtbij te bekijken.

 

Strafbaar

Het bezoeken van familie is vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Nederland niet toegestaan. Sterker nog, als je in deze maanden naar buiten gaat zonder goede reden ben je strafbaar. Daar staat hier een boete op van zo’n 220 euro. Laat staan dat je voor wat babybezoek de grens over wil: ze sturen je onherroepelijk terug. Alleen in het geval van medische noodzaak of een overlijdensgeval is het mogelijk om het land te verlaten.

 

CORONA HEEFT EEN SOORT IJZEREN GORDIJN OM HET BRITSE EILAND HEEN GEZET

 

Thuis

En daarmee voelt ‘thuis’ ineens verder weg dan ooit. Ik verhuisde ooit van Zuid-Afrika weer naar Europa om in elk geval Nederland binnen handbereik te hebben. Vanuit Johannesburg moest ik veel bruiloften – of andere bijzondere gebeurtenissen – laten schieten. Vanuit Londen kan ik eenvoudig even op en neer. Tenminste, op papier. Want corona heeft ineens een soort IJzeren Gordijn om het Britse eiland heen gezet. Zeker nadat in Nederland een soort angstcampagne op gang kwam over ‘de Britse variant’ van het virus. Gevaarlijker, besmettelijker en misschien wel dodelijker.

Mensen zien

Ik woon in Londen op mezelf. Op een geweldige plek, in het hart van de stad. Alleen is dat hart al een jaar gestopt met kloppen. De tennisbanen die ik vanuit mijn raam kan zien, liggen er verlaten bij. Mijn favoriete pub, op drie minuten lopen, is dichtgespijkerd en zal vermoedelijk nooit meer opengaan. En daar komt bij: ik zie al heel lang ontzettend weinig mensen. Je mag hier bij niemand over de vloer komen, dus even een hapje eten bij iemand is er niet bij.

Eenzaam

Zelfs kerst vierde ik in m’n eentje, in mijn postzegelappartementje van 40 m2. En geloof me, dat is net zo treurig als het klinkt. Deze tijd vraagt veel, van velen. Ook van mij. En nee, dan lukt het niet elke dag om weer fluitend het bed uit te springen. Gelukkig spreek ik de hele dag door mensen via telefoon, Zoom, Facetime en Whatsapp. En zal alleen zijn niet zo snel wegzakken in eenzaamheid. Maar hoeveel mensen zullen die mogelijkheid niet hebben? En al dagen, weken of maanden amper iemand spreken? Iemand in de ogen kijken, lachen, huilen of je verbazen. Mensen om me heen. Iets wat voor mij 39 jaar lang vanzelfsprekend was, is ineens iets bijzonders geworden. Iets om naar uit te kijken. Zeker naar mijn grote, kleine neef.

Dit is een column uit het lentenummer van VANDAAG magazine.
Meer lezen over zingeving en levenskunst?  Neem een abonnement. Slechts € 12,50 / 4 nummers!