Zo kan ik toch niet werken!?

Wat doe je als een klant je wantrouwt?

Inge: “Een maandagochtend in maart. Ik start mijn laptop op, klaar om aan het werk te gaan. Sinds een paar weken ben ik bezig met mijn allereerste interim-opdracht als zzp’er, als adviseur voor een lokaal bedrijfje. Helaas is dat van korte duur. Door de coronacrisis is mijn klus drastisch afgeschaald; in plaats van de afgesproken zes maanden, stopt het werk over een paar weken al. De komende tijd maak ik de laatste dingen af, daarna moet ik op zoek naar iets nieuws.

Perplex

Ik wil die ochtend aan de slag gaan, maar, hé, da’s gek, ik kan niet meer in de dropbox van het bedrijf! Ik pak meteen de telefoon. “John, ik kan niet meer bij de gezamenlijke bestanden”, zeg ik tegen mijn opdrachtgever. “Is er dit weekend iets veranderd?” Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Nou Inge, nu de opdracht over een paar weken stopt, leek het ons beter om je alvast de toegang tot de dropbox te ontzeggen.” Ik sta perplex. “Maar zo kan ik toch niet werken”, sputter ik tegen. Mijn klant houdt echter voet bij stuk. “Mijn vrouw vindt dit beter”, zegt hij stellig. “Laat maar weten wanneer je een bepaald document nodig hebt, dan mail ik het je”, en hangt op, mij in totale verwarring achterlatend.

Klant koning?

Dit is toch geen doen zo? Moet ik dan 87 bestanden gaan opvragen? En ook: een samenwerking ga je toch aan op basis van vertrouwen? Alsof ik hun bestanden zou doorsluizen naar iemand anders! Ik rond in de weken erna de klus af, weliswaar met veel pijn en moeite. Maar ja, de klant is koning … Toch?

Gepiepeld

Desalniettemin houd ik er een nare nasmaak aan over. Hoe heb ik me door dit bedrijf zo kunnen laten ‘piepelen’? Het toeval wil dat ik de vrouw van mijn klant nog weleens zie, in mijn eigen sportschool nota bene. Dan word ik altijd weer eventjes geconfronteerd met dat rotgevoel. Dat ik toen niet meer op mijn strepen ben gaan staan. Mijn mond niet heb opengetrokken, gezegd heb dat dit geen manier van zakendoen is.

Loslaten

Soms denk ik, als ik haar weer eens door de gym zie lopen: ik ga er alsnog wat van zeggen. Waarom zij zich ermee heeft bemoeid. En waarom ze me kennelijk niet vertrouwde. Zou ik dan dat knagende gevoel kwijt zijn? Soms denk ik van wel. Toch heb ik haar nog altijd niet aangesproken. Misschien is het moment ook wel geweest. En moet ik het loslaten. Een kwestie van ‘choose your battles’ …”

Dit is een artikel uit VANDAAG magazine.  Meer lezen over zingeving en levenskunst?  Neem een abonnement. Slechts € 12,50 / 4 nummers!