Amper iets te vieren

Dit had de zomer moeten zijn van het EK-voetbal. Met oranje straten en pleinen, iets waar zoveel voetbalfans al jaren naar uitkeken. De Olympische Spelen. Nederland zou nu nog aan het bijkomen zijn geweest van een succesvol Songfestival.

In plaats daarvan is 2020 het jaar waarin er amper iets te vieren is. We zijn als nooit tevoren ineens op onszelf aangewezen. Nog nooit heb ik zoveel avonden achter elkaar alleen doorgebracht, terwijl ik normaal gesproken veel van mijn energie haal uit contact met anderen. Door verhalen te vertellen, te luisteren, te lachen. Mijn keuken wist niet wat ie meemaakte: kom je nou alweer koken? 

Als correspondent kon ik weinig anders dan in Londen blijven. Ook hier ging het coronanieuws onverminderd door en zoomde ik, net als de meeste journalisten, in op het negatieve. Het steeds maar groeiende aantal doden, de aanpak van de regering waar genoeg kritiek op te leveren viel en de ziekenhuizen die op de piekmomenten de overvloed aan patiënten niet meer aankonden. Uiteraard is dat relevant en schetst het de situatie waarin een land verkeert. Maar het stemde weinig hoopvol. En wat was het eenvoudig om me te blijven ergeren aan mensen die vooral aan zichzelf dachten bij het volladen van winkelwagens. Of aan mensen die ondanks alle waarschuwingen nog steeds de straat op gingen.  

Maar ik zag ondertussen ook zoveel moois. Momenten van ontroering die ik m’n leven niet zal vergeten. Crises brengen het slechtste, maar gelukkig ook in veel gevallen het beste in mensen naar boven. De Londense black cabs, die daklozen naar speciale opvanglocaties brachten om te zorgen dat ze zich veilig konden isoleren. Of taxi’s, die ziekenhuispersoneel opwachtten na afloop van hun dienst en hen gratis naar huis brachten. Hoe binnen 24 uur een kwart miljoen Britten zich hadden aangemeld als vrijwilliger in de gezondheidszorg om de ziekenhuizen met allerlei kleine klussen te ontlasten. Iets willen doen, iets bijdragen aan mensen in nood, het blijkt bij zoveel mensen automatisch te komen bovendrijven. 

Ik zag ook zoveel moois. Momenten van ontroering die ik niet zal vergeten  

Het mooiste beeld was voor mij een echtpaar van in de tachtig in Cornwall. Beiden lijden ze aan dementie en ze konden vanwege de corona-uitbraak maandenlang amper naar buiten. Sally heeft haar hele leven pianogespeeld en ondanks dat ze dement is, speelt ze zonder problemen talloze liedjes uit haar jeugd. En ondertussen danst haar man Ken om haar heen. Glimlachend, elkaar omhelzend. Ze maakten zelfs van quarantaine een klein feestje.  

Hoezeer het ook kan tegenzitten, het zijn dit soort momenten die vrolijk stemmen en hoop geven dat er zelfs in tijden van crisis nog genoeg moois om ons heen te zien is.  

Dit is een column uit VANDAAG magazine.
Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers!