Christa luistert

 

”Vertel me maar wat je ziet.” Ze schuift de tekening naar me toe. Ik kijk naar een wit vel met daarop een horizontale streep. Als ik goed kijk, zie ik op die streep een stipje. “Nou,” vraagt ze, “wat vind je ervan?” Ze kijkt me uitdagend aan.
Mijn gedachten gaan razendsnel. Wat wil ze van me? Het is toch mijn beurt om te luisteren? Als iemand hier een vraag moet stellen ben ik dat.
“Ik zie een stip op een lijn”, zeg ik. “Wat wil je daarover vertellen?” Ik schuif de tekening weer naar haar toe en kijk haar verwachtingsvol aan.

Knikken en hummen

Tijdens de workshop Storytelling hebben we allemaal ‘het schip’ van ons leven getekend. In groepjes van drie gaan we daarmee aan de slag. Om beurten zijn we de verteller, luisteraar of observator. Als je de luisteraar bent, mag je alleen maar luisteren. Je mag knikken, hummen en heel af en toe een vraag stellen. Het is de bedoeling de verteller alle ruimte te geven om zijn verhaal te doen. De observator bewaakt de tijd en observeert het gesprek.

Alle ruimte

Susan is even van slag. Ze merkt dat ik me niet laat verleiden om het woord te nemen; het is nu echt háár beurt. Het blijft even stil. Na een paar minuten begint ze voorzichtig te vertellen. En ik luister naar haar. Tijdens het luisteren ervaar ik hoe heilzaam het is om de stiltes die vallen niet te vullen met mijn vragen of opmerkingen. Susan zakt daardoor steeds dieper in haar verhaal. Ze heeft alle ruimte om te delen wat ze wil delen en bepaalt zelf de richting van het gesprek.

Oprecht luisteren

Na tien minuten wisselen we van rol. Ik ben de verteller en doe mijn verhaal aan de hand van mijn tekening. Ik ervaar hoe prettig het is dat er oprecht naar me geluisterd wordt. Tijdens de evaluatie hoor ik mezelf zeggen dat ik me niet kan herinneren wanneer er voor het laatst zo aandachtig naar mij geluisterd werd. Ik schrik van die uitspraak. Is dat inderdaad zo?

Vaak iets vinden

Ik weet inmiddels dat ik geen goeie luisteraar ben. Vaak praat ik om stiltes in een gesprek te vermijden. Het eerlijke verhaal is ook dat ik vaak iets vind, mijn eigen verhaal wil doen of een bepaalde kant op wil. Nog eerlijker is dat ik soms het geduld niet heb om te luisteren. Door een eenvoudige oefening heb ik geleerd en ervaren wat aandachtig luisteren met mezelf en de ander doet. Ik kan het dus wel binnen de kaders van een eenvoudige oefening. Dat geeft me moed en vertrouwen. Zou het me ook lukken na deze workshop?

Eerste stap

Helaas blijkt in de weken erna dat ik nog steeds geen goeie luisteraar ben. Toch is er ook iets in mij veranderd. Ik ben me er nu van bewust. Volgens mij is dat de eerste stap naar verandering. Ik oefen nog even door …

Fotografie Janita Sassen