'Elke paar dagen was ze in paniek'

Maurice (54): “Een paar jaar geleden overleed mijn vader en sindsdien woont mijn moeder van 83 alleen in mijn ouderlijk huis, zo’n honderd kilometer bij mij vandaan. Dat gaat goed, zegt ze, maar de laatste tijd twijfel ik. Ze vergeet geregeld wat, en ik vraag me af of ze wel goed eet.  

Lichte vorm van dementie 

Begin maart kreeg ze pijn in haar buik en ik ging met haar mee naar de huisarts. Het bleek een blaasontsteking te zijn. Ik greep mijn kans om de huisarts over haar vergeetachtigheid te vertellen en met hem mijn zorgen omtrent haar zelfstandigheid te delen. De huisarts vermoedde een lichte vorm van dementie; hij stelde voor haar te laten testen en hulp te regelen bij het huishouden en boodschappen doen. Maar mijn moeder moest daar niets van weten. ‘Ik mankeer niks, het gaat prima’, zei ze stellig. We vertrokken weer, met enkel een recept voor antibiotica voor haar blaas.  

‘Gaandeweg zag ik dat ze soms vreemd gedrag vertoonde’ 

De gewoonste dingen werden moeilijk 

We besloten dat ze bij mij zou logeren tot de blaasontsteking over was. Mijn partner en ik betrokken haar bij het huishouden, we deden samen boodschappen, kookten samen. En gaandeweg zag ik dat ze soms vreemd gedrag vertoonde, al had mijn partner het eerder door dan ik. Het aanrecht schoonmaken duurde een uur. Stofzuigen een hele middag. En toen kwam corona. Keer op keer legde ik haar uit dat ze zich in winkels aan de anderhalve-meter-regel moest houden, maar ze bleef overal zo naar binnen lopen en hield geen afstand. Zo kon ze niet terug naar huis. 

Wederzijdse irritaties ontstonden 

Een week logeren werden drie maanden, waarin er steeds meer wederzijdse irritaties ontstonden. Ze verstopte dingen – bankpasjes, de oplader in haar schoen, haar iPad in haar kussensloop. Elke paar dagen was er paniek omdat ze dingen kwijt was, maar wát precies, dat wist ze niet. ‘Er wordt gestolen’, zei ze en ze beschuldigde mijn partner. Aan kennissen vertelde ze dat ze de hele dag alleen zat, terwijl mijn partner of ik steeds bij haar was.  

Kunnen we een verzorgingshuis nog uitstellen? 

Inmiddels is de situatie onhoudbaar geworden. Ze heeft veiligheid en geborgenheid nodig, maar door alle conflicten vindt ze die niet meer bij ons. Als ik mijn zorgen met haar deel, reageert ze fel en venijnig. Ze wil niks liever dan terug naar haar eigen huis. Ook ik wil een opname in een verzorgingshuis zo lang mogelijk uitstellen. Maar of dat kan ...  

Toch breng ik haar morgen terug naar huis. Omdat zij het wil. Maar ik maak wel een afspraak met de huisarts, om te zorgen dat ze hulp in huis en begeleiding krijgt. Ik hoop zó dat het goed gaat.” 

Dit is een artikel uit VANDAAG magazine. 
Meer lezen over zingeving en levenskunst?   
Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers!