‘Ik heb de laatste tijd weer last van vreetbuien …’

“Hee Chris.” Ik draai me om. Er staat een bekende achter me bij de kassa. “Je hebt toch niets raars gekocht, hè”, vraagt hij lachend. Ik scan snel de boodschappen in mijn armen: spinazie, eieren, tissues, thee. Ik voel me opgelucht. Er zit inderdaad niets ‘vreemds’ tussen. Als hij me gisteren was tegengekomen, was het een heel ander verhaal geweest. Magnums, koeken, chips en drop. Dé ingrediënten voor een flinke vreetbui. Die heb ik de laatste tijd weer best vaak. Volgens mij heet dat tegenwoordig ‘emotie-eten’. Dat klinkt heel vriendelijk, maar voor mij blijven het gewoon vreetbuiten. Het voelt alsof ‘iets’ in mij het van me overneemt en ieder gezond voornemen met een grote bezem wegveegt.

Dit moet ik zelf kunnen

Ik baal van die vreetbuien die ik af en aan al jaren heb. En ook mijn spiegelbeeld en de weegschaal maken het er niet beter op. Mijn reactie op dit rotgevoel is dat ik voor die ene keer maar weer ‘iets lekkers’ eet. En ja hoor, de vicieuze cirkel is rond. Als mijn man mijn worsteling ziet, vraagt hij of hij me kan helpen. “Nee hoor, het lukt me wel”, zeg ik stoer. Dit moet ik toch gewoon zelf kunnen!

Niet meer mooier voordoen

Maar het lukt me dus helemaal niet zelf. Uit wanhoop geef ik eindelijk aan mijn man en onze dochter toe dat ik hulp nodig heb. Dat lucht enorm op. Alsof het probleem direct al minder groot is. Tegen steeds meer mensen ben ik er open over. Ook dat geeft ruimte. Nu hoef ik me niet meer mooier voor te doen dan ik ben. Als ik het mijn vriendin vertel, zegt ze lachend: “Welkom bij de club, Chris. Je bent echt niet de enige.” Zij kent ze ook: vreetbuien. Dat verbaast me, want ze is altijd slank. “Dat komt door mijn hoge verbranding. Maar ook mij lukt het prima om op een avond een heel pak chocoladekoekjes naar binnen te werken om daar achteraan nog een stuk kaas te nemen. Achteraf voel ik me niet lekker, want het is echt niet gezond en ook omdat ik gewoon misselijk ben.”

Ik hoef het niet alleen te doen

We lachen er samen hartelijk om. Humor maakt het ook lichter. Maar ik wil mijn snoepgedrag echt aanpakken. De eerste stap was om te erkennen dat het een probleem is. De volgende is dat ik naast de hulp en aanmoediging van thuis op zoek ga naar deskundige hulp. Ik hoef het inderdaad niet alleen te doen. Dat besef geeft me moed en vertrouwen. En … misschien wil mijn vriendin wel met me mee.