‘Ik moest dit doen voor mijn eigen ontwikkeling’

Een zinvolle vakantie, steeds meer mensen kiezen ervoor. Het is een avontuur, even iets heel anders. Els deed drie weken vrijwilligerswerk in Ghana.

“Nooit eerder was ik zonder mijn gezin op reis geweest, dus om alleen naar Ghana te vertrekken was nogal spannend. Al jaren adviseer ik trainees om zichzelf te ontwikkelen; nu moest ik deze stap voor mijn eigen ontwikkeling zetten. Ik koos voor Ghana via Projects Abroad. Ten eerste omdat de vliegafstand behapbaar is. Mocht ik acuut naar huis willen, dan zou ik ook weer snel thuis zijn. Verder spreken ze er Engels en de projecten die daar worden uitgerold, spraken me aan.

Wondjes, dauwworm, hoofdhuidschimmel

Ik wilde graag met baby’s werken, maar omdat ik geen medische achtergrond heb (ik ben coach) mocht ik alleen maar meekijken met verloskundigen. Maar ik wilde echt iets dóen. Zo kwam ik bij de wijkverpleegkundigen terecht. Met mijn mede-vrijwilligers ging ik langs op scholen om kleine wondjes en dauwworm, een hoofdhuidschimmel, te behandelen. Daarnaast bezochten we kleine dorpen om bij mensen hun bloeddruk op te meten. En dat gaat niet met intekenlijsten en schema’s zoals bij ons. Wij plaatsten ons tafeltje onder de boom, legden er een kleedje overheen en dan was het wachten op mensen die langs wipten. Alles ging zo gemoedelijk. Als iemand kwam aangerend, werd er gewacht met het opmeten van de bloeddruk en maakten we een praatje met de nieuwkomer. Niemand zuchtte dat het te lang duurde of liep boos weg. Daar mogen wij stresskippen een voorbeeld aan nemen! We logeerden bij een gastouder, een moeder met kinderen. De meeste vrijwilligers zijn tussen de 20 en 30, dus ik werd gezien als een ‘oudje’. Daarom mocht ik van haar op een groot matras slapen. Maar grappig genoeg vertelde ze me wel elke avond dat ik mijn bord moest leeg eten.

Ik mag mijn mening laten horen

Het waren maar drie weken, maar het was zo’n overweldigende ervaring dat het als veel langer voelde. Het heeft mij doen inzien dat ik zelfstandiger ben dan ik dacht en dat ik duidelijker mijn mening mag laten horen. Dat moest soms ook echt, want zo’n verblijf tussen allemaal verschillende nationaliteiten confronteert je met jezelf. Vind ik iets niet prettig? Bijvoorbeeld dat de gastvrouw mijn bord elke avond barstensvol schept? Dan moet ik dat zeggen. Ik vond het ook goed om mee te maken de enige blanke te zijn. ‘Witje’ werd er vaak naar me geroepen. Ook was het leerzaam te ervaren dat ik echt met veel minder toe kan dan ik denk. Het leven is daar noodgedwongen veel simpeler, maar er wordt niet minder genoten. Sterker nog, ze dansen, lachen en zingen alsof er geen ellende bestaat.”

Tekst Racheda Kooijman
Fotografie Vincent Boon