'Ik wil niet mee"

Corinne (57): “We verheugden ons allemaal op onze vakantie in Portugal. Mijn man en ik en onze vier kinderen. Op het vliegveld was het heel erg druk, traag schuifelden we met onze koffers voort tussen de afgezette looppaden. Mijn jongste zoon, toen negen jaar, werd er onrustig van, merkte ik. Te veel prikkels, realiseerde ik me later. Hij was kort daarvoor gediagnosticeerd met PDD-NOS. We leverden onze koffers in en liepen richting de paspoortcontrole. Ik had zijn hand stevig vast en probeerde hem wat af te leiden. 

Moet ik hem dwingen? 
Maar de spanning liep op bij hem. Hij testte me: ‘Ik hoef niet mee hoor, ik hoef niet te vliegen.’ Hij had al twee keer eerder gevlogen, dus ik stelde hem gerust. Maar het hielp niet en vlak voor de paspoortcontrole ging het mis. Hij ging languit op de grond liggen. ‘Ik hoef niet mee! Ik ga niet mee!’ gilde hij. Zijn ogen schoten heen en weer. ‘Ik wil niet!’ Wat ik ook deed, ik kon hem niet meer bereiken. De angst had hem volledig in z’n greep. Mijn hoofd tolde. Hoe kon ik hem helpen? Het vliegtuig wachtte! Wat nu?! Hem dwingen? Mijn man en andere kinderen alleen laten gaan?  

Zelf voelde ik ook een lichte paniek opkomen. Wat nu?! 

We moesten echt boarden 
Alle passagiers waren inmiddels al ingestapt, we moesten echt boarden! Mijn zoon voelde mijn wanhoop en pakte mijn hand: ‘Ik ga wel naar oma! Gaan jullie maar lekker met z’n vijven.’ Mijn hart brak. Ik keek naar zijn koppie, die hoopvolle blik; hij probeerde mij te helpen! En het was de minst slechte optie. Oma was goed en veilig voor hem. ‘Echt?’ vroeg ik nog. Ja, hij wist het zeker. Mijn moeder twijfelde geen moment: ‘Ik stap meteen in de auto.’ Een grondstewardess zou hem onder haar hoede nemen en mijn moeder opwachten.  

Ondertussen was de vlucht een half uur vertraagd. Verdwaasd haastten we ons naar het vliegtuig. Luid snikkend liep ik het hele gangpad door; het kon me niets schelen.  

De hele vlucht gehuild 
Vanuit het vliegtuig zag ik hem achter een ruit staan, aan de hand van de grondstewardess. Hij zwaaide naar ons. Dat beeld vergeet ik nooit, ik liet mijn kind achter bij een vreemde. ‘Het lijkt wel Sophie’s choice’, zei een stewardess. Precies. Ik heb de hele vlucht gehuild. 

In Portugal belde ik direct mijn moeder. Mijn zoon had het prima naar zijn zin. Dat was een enorme troost. Ik ben blij dat ik naar hem heb geluisterd én dat hij zo duidelijk is geweest. Maar toch … voor mij was het traumatisch al heeft hij er geen trauma aan overgehouden. De pijn heb ik nog heel lang gevoeld.

Dit is een artikel uit VANDAAG magazine.
Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers!