Ineens is het voorbij

Tim de Wit verhuist terug vanuit Londen naar Amsterdam. Hij kijkt terug op de onverwacht intense jaren als correspondent.

Daar zit ik dan tussen de verhuisdozen. Allerlei herinneringen van de afgelopen zeven jaar glippen door mijn handen. Accreditaties voor grote partijbijeenkomsten van de Conservatieven, waar ik Boris Johnson de macht over zag nemen. Het menu voor het staatsbanket op Buckingham Palace in 2018, waar ik de grote eer had om aan te schuiven. Of een foto met mijn vaste cameraman, na een lange dag van live nieuwsgesprekken in de regen bij het parlement, een plek waar we eindeloos veel uren hebben doorgebracht.

Kabbelend begin

Na al die intense jaren als correspondent is het ineens voorbij. Een gek gevoel, om zo’n hoofdstuk af te sluiten. Zeker als ik terugdenk aan hoe kabbelend het voor mij begon in Londen. Eind 2014 gebeurde er niet zoveel op het Britse eiland en moest ik zelfs mijn best doen om verhalen verkocht te krijgen aan het journaal. De spotlights waren gericht op de Griekse crisis of de honderdduizenden vluchtelingen die Europa probeerde te bereiken. Wat er in Engeland gebeurde, deed er niet zoveel toe.
Ik kan het me haast niet meer voorstellen.

Achtbaan

Maar dankzij Brexit werd alles anders. Mijn correspondentschap veranderde van de ene op de andere dag in een achtbaan, vol met talloze onvoorspelbare nieuwsontwikkelingen. In plaats van bij de redactie aandringen op meer aandacht voor Groot-Brittannië, moest ik voortdurend op de rem staan. Er kwam een vergrootglas te liggen op het land waar ik woonde.

Topsport

Dat was een vloek en een zegen. Aan de ene kant kun je je als correspondent weinig anders wensen: zoveel nieuws, zoveel journalistieke adrenaline, dat is waar je het voor doet. Maar het was ook een vloek. Het was ontzettend moeilijk om er nog een leuk privéleven naast te hebben. Mijn baan voelde soms als topsport, waarbij ik met niets anders bezig was dan werk. “De fiets, de fiets en verder niets”, zei oud-profwielrenner Gertjan Theunisse ooit over zijn carrière. Verander het woord ‘fiets’ in ‘Brexit’ en je hebt een heldere samenvatting van mijn afgelopen jaren.

Verslavend

Het alles uit je handen laten vallen als er weer breaking news voorbijkomt, was een tweede natuur voor me geworden. Die gekke adrenaline werkt ergens verslavend. Mijn telefoon was altijd maximaal een meter bij me vandaan. In feite leef je dan standaard in een hogere versnelling en is het moeilijk om echt te ontspannen.

Meer mens

Dat is vanaf nu in elk geval voorbij. Het was een achtbaanrit die me ontzettend veel heeft gebracht en mogelijkheden heeft gegeven om me in razend tempo te ontwikkelen als journalist. Maar vanaf nu, als alle verhuisdozen in mijn nieuwe huis in Amsterdam zijn uitgepakt, is het tijd om me weer wat meer mens te voelen.