'Mijn beeld is 180 graden gedraaid'
Onbewust creëren we vaak een wereld met gelijkgestemden om ons heen. Fusina Verloop stapte uit haar bubbel en ontdekte de rijkdom van een in wezen verdrietige wereld.
“Jaren geleden werkte ik op de inkoopafdeling van de Bijenkorf. Een leuke baan, maar het ging veel over luxe en dure spullen. Als tegenwicht besloot ik vrijwilligerswerk te gaan doen en werd teamleider bij de kinderbioscoop in het Amsterdamse Emma Kinderziekenhuis. Met 24 vrijwilligers zorgden we dat vaak doodzieke kinderen en hun familie voor een paar uur hun zorgen konden vergeten.
Ander beeld
Mijn twee zussen begrepen niet dat ik daar ging werken, ze vinden ziekenhuizen afschuwelijk. Ik vond het ook eng, je denkt toch direct aan nare, verdrietige dingen. Zoals artsen die een kind niet in leven kunnen houden, huilende personen, ouders ten einde raad. Maar mijn beeld is 180 graden gedraaid. Ik kwam in een wereld waar mensen er iets moois van maken. Een moeder die weken naast haar dochtertje slaapt. Kinderen met leukemie in bed voor het bioscoopscherm, samen met hun ouders, broertjes en zusjes in het rode pluche met popcorn. Soms hadden ze door hun chemo geen zin in de film. Dan haalden we ze over en vergaten ze even later dat ze ziek waren. Mensen zijn sterk, zag ik, en ze blijven lachen.
Verlaten, donker ziekenhuis
Het ziekenhuis zette me met beide benen op de grond. Er zijn veel kinderen die nog nooit een bioscoop van binnen hebben gezien. In Nederland. Ik had het goed en was gezond. Op zaterdagavond liep ik na een filmvoorstelling door dat verlaten, donkere ziekenhuis naar de uitgang. Op de 8ste etage van het AMC bleven de kinderen achter. Ik kon alle kanten op; naar huis, naar de kroeg of naar vrienden. Ik voelde me bevoorrecht. Ik werkte daarna nog jaren als vrijwillig afdelingshoofd bij een hockeyclub voor kinderen met een beperking. En ik deelde als vrijwilliger voor een maand maaltijden uit in vluchtelingenkamp Moria op Lesbos
Dankbaarheid voeden
Nu, na de coronacrisis, trek ik mijn bedrijf weer vlot. Ik heb een pr-bureau en help onder meer kleine ondernemingen in de voedingssector. Maar ik overweeg me aan te melden bij Ambulance Wens Nederland. Ze vervullen met hun specialistische vervoer de laatste wens voor immobiele, terminale patiënten. De stichting vraagt medische scholing, die ik mis. Ik bel toch even. Want ik weet dat ik me door dat werk dankbaar voel voor wat ik heb. Het maakt hun én mijn leven mooier.”
Tekst Jolanda Breur
Fotografie Vincent Boon
Op de hoogte blijven?
Iederal brengt levensontdekkers bij elkaar. Om met elkaar te ontdekken waar het voor jou in het leven om gaat. Want samen vind je zoveel meer dan wanneer je alleen op zoek gaat.
Wil je op de hoogte zijn van al onze komende events? Meld je dan aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief.
