Niet weten voelt bevrijdend

Hester (41):
Ik weet het niet.
Ik. Weet. Het. Niet.
Ik hou van die woorden. Ze geven rust, ze geven ruimte, ze geven tijd.
En ze zijn spannend …

Even niets denken

Ooit dacht ik daar anders over. Ik ben een vreselijke twijfelaar. Altijd al geweest. Doodvermoeiend af en toe. Maar sinds een paar jaar zie ik de kracht ervan. Steeds meer zie ik hoe moedig het is om zo nu en dan te erkennen dat je HET NIET WEET! En dan even stil te zijn. Niks te doen. Niets denken in elk geval. Stoppen met malen en roeren, zodat het water tot stilstand kan komen en je weer kunt zien hoeveel moois er al die tijd al op de bodem ligt.

Altijd weten wat je wilt, hoezo?

‘Twijfel is het begin van alle wijsheid’, hoorde ik laatst iemand zeggen in een podcast. Zo waar! Maar ik heb lang gedacht dat het zwak was. Als kind moet je al weten wat je lievelingskleur is. Ik riep altijd maar wat, ik had geen idee. Later wilde men weten van wat voor muziek ik hield. Zucht. Ik hou van muziek om wat het doet met me, het maakt me niet uit wat voor stijl het is. Mijn politieke voorkeur? Die heb ik wel, maar ik kan ‘m niet altijd onderbouwen. Je moet weten wat je wilt, anders kom je nergens. Meningloos zijn is slap. Je moet ook overal verstand van hebben en als je het niet hebt, ben je dom of lui. Want informatie is overal te vinden. Je moet ergens voor staan en je uitspreken. Zo is het leven. Nou, dat leven heb ik achter me gelaten. Niet weten kan heel bevrijdend zijn. En het maakt me bescheiden, nederig. Achter elk weetje schuilt een scala aan onweetjes. Geweldig toch? Elk bericht dat ik lees, iedere deskundige die ik hoor, elke ontdekking waarover ik lees, doet me beseffen dat ik heel veel van de context, de persoon, het land, de historie of de materie niet weet. En ik vind dat mooi. Er valt nog zoveel te leren. Ik ben nieuwsgierig naar heel veel, maar ik hoef niet alles te weten. Qua kennis niet, maar ook niet wat ik vind of wat ik wil.

Laat je verrassen

Het vraagt lef om ‘niet te weten’, het is onzeker, kan onprettig voelen en vraagt wat moed. Het is voor mij meer leven op gevoel dan op verstand. De ervaringen uit het verleden loslaten en me laten leiden door een ingeving. Stop met roeren en laat maar boven komen wat gezien wil worden. En dan kun je verrast worden. Door iets wat je verstand vergeten was en je gevoel je ingeeft nu het de ruimte krijgt; een droom, een wens, een plek. Daar kun je heel gelukkig van worden.

Tekst Karen Feenstra

Dit is een interview uit VANDAAG magazine. Wil je meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement op VANDAAG. Slechts € 12,50 voor 4 nummers!