Pepijn leert te falen

Fotografie: Janita Sassen

We zijn er toch vaak op gebrand ons als perfecte wezens voor te doen. Maar Pepijn ontdekt dat het juist goed is om te laten zien dat ook hij fouten maakt.

Ik hou van klusprojecten. En van impulsieve acties. En die twee blijken goed samen te gaan. Ons laatste wapenfeit: een retro caravan uit de 70’s. We kochten hem vorig jaar in een opwelling na de zomervakantie met het plan er een fris nieuw interieur in te bouwen. Maar door tijdgebrek belandde hij een paar weken later in de stalling. In april hadden we weer tijd en energie om het af te maken. Deadline was de meivakantie. Spoiler alert: niet gehaald. Want nu komt het: ik faalde. En nog eens. En nog eens. 

Schots en scheef
De eerste mislukking kon ik afdoen met een krachtterm in de caravan, waardoor niemand er weet van had. Maar later moest ik met de billen bloot, want Jippe en Cato waren zo verliefd op dat knusse huisje, dat elke voortgang minutieus werd gevolgd. En een achteruitgang dus direct werd opgemerkt: “Is het de bedoeling dat de koelkast hier niet tussen past?” “Waarom staat dit scheef?” “Had dit niet aan deze kant vastgezet moeten worden?” 

Ik geniet zó van het eindresultaat. Juist omdat de weg ernaartoe zo hobbelig was

Opnieuw beginnen
We zijn er als ouder toch vaak op gebrand ons als perfecte wezens voor te doen voor onze kinderen. Falen is immers van je voetstuk vallen en toch gewoon mens blijken te zijn. Maar ik denk dat het juist goed is om je kinderen te laten zien dat ook jij fouten maakt. Dat er dingen mislukken en klussen niet altijd gaan zoals je gehoopt had. Ik ontkwam er niet aan en moest ten overstaan van mijn kinderen toegeven dat het niet was gelukt. En ik voor een groot deel opnieuw zou moeten beginnen, waardoor we de meivakantie niet weg zouden kunnen met de caravan. De kinderen bleken veerkrachtiger dan ikzelf. “Dat geeft niks, papa, straks is het af en kunnen we er nog heel vaak mee weg.” Zelf heb ik er een dag over gedaan om van de teleurstelling bij te komen en te accepteren dat klussen soms betekent: één stap vooruit en twee achteruit. 

Hobbelige weg
Inmiddels is de caravan klaar voor het avontuur en gaan we er de wereld mee ontdekken. Ik geniet zó van het eindresultaat. Juist omdat de weg ernaartoe zo hobbelig was. Alles is overwonnen, en dat geeft zoveel voldoening! 

Ik heb weer wat geleerd en deel gewoon mijn mislukkingen met de kinderen, opdat ook zij ervaren dat niet alles in het leven vlekkeloos gaat. Maar dat het je, de volgende keer dat het wel lukt, een gelukkiger mens maakt. Ik hoop dat zij er niet 45 voor hoeven te worden om hun mislukkingen te omarmen en te weten: Ik probeer, ik faal soms en ga weer door. Ik ben mens.