Pleidooi voor weinig vrienden

Linda (43): “Het klinkt leuk: veel vrienden, maar eigenlijk doe je jezelf enorm te kort. Zo zie ik het nu. Daarom pleit ik voor weinig vrienden. Dat voelt voor mij op dit moment veel waardevoller. Ik kies voor mijn dierbare vrienden die ik al heel lang ken, bij wie ik een potje kan breken, die me alles gunnen, in me geloven en persoonlijke dingen met me durven delen. En dat allemaal wederzijds.

Elk weekend een borrel

In de loop van mijn leven heb ik veel vriendschappen opgebouwd. Via school, sport, werk, de buurt. Sommigen leerden we kennen via onze kinderen die met elkaar speelden, met anderen stonden we elke week langs de lijn op het hockeyveld. Heel veel leuke mensen die we regelmatig zagen. Elk weekend was er wel ergens een borrel. Verjaardagen? De hele tuin stond vol. Fantastisch.

Oppervlakkige kennissen

En toen kwam corona. En met corona mijn wake-up-call. Door alle beperkingen kon er maar weinig op sociaal vlak. En de ruimte die er wel was, besteedde ik dan vaak met allerlei oppervlakkige kennissen. Mijn echte vrienden raakten bijna uit beeld! Ik besloot dat ik keuzes moest gaan maken. Drastische keuzes. Heel erg spannend. ’s Nachts lag ik er regelmatig wakker van. Ga ik dit echt doen? En hoe dan?! Maar het moest gebeuren.

Geen tijd insteken

Ik besloot alle contacten buiten mijn inner circle te laten lopen. Ik liet vriendschappen bewust doodbloeden door er geen tijd meer in te steken. Anderen liet ik weten het contact te willen stoppen. Vreselijk was het. Het stuitte ook wel op onbegrip. Sommige kennissen ken ik al veertien jaar en zag ik wekelijks!

Tijd voor mezelf

Tegenwoordig voel ik rust. Het is heel overzichtelijk nu ik weet welke vriendschappen het waard zijn om in te investeren. Ik word niet meer geleefd. Regelmatig vraag ik mezelf: wat heb ik nodig? En dan kies ik bewust voor tijd voor mezelf of voor de mensen met wie ik onwijs kan lachen, én huilen als het nodig is. Dierbare vrienden. Met wie je nooit hoeft bij te praten, maar met wie je de draad direct weer oppakt als je elkaar ziet.

Daar gaan we weer

Een uitnodiging afslaan blijft soms lastig. ‘Wat ongezellig dat jullie niet komen’, hoor je dan. Heel lief, maar het geeft ook druk. Voorheen hadden we soms drie borrels in een weekend. Daar gáán we weer, denk ik dan bij zo’n uitnodiging. Dat wil ik niet meer. Heb ik een afspraak met échte vrienden, dan zorg ik in de rest van het weekend voor wat rust en ruimte. Zodat ik ook echt zin heb om die vrienden te zien. Dat voelt heel goed!”

Tekst Karen Feenstra