Tim krijgt hoop
Het is een surrealistisch beeld. Terwijl om haar heen de vluchtelingen in snelle wandelpas zich haasten naar de vertrekhal van het station in het Oekraïense Lviv, speelt zij op een gehavende piano op het stationsplein minutenlang muziek. Helemaal zuiver is ie niet meer, maar het lied dat ze speelt, herken je uit duizenden. What a wonderful world van Louis Armstrong.
Veel mensen hebben amper oog voor de pianospelende vrouw als ze haar met rolkoffers en weekendtassen in hoog tempo passeren. Hun mondhoeken hangen naar beneden, ze kijken naar de grond. Een enkeling heeft een kat bij zich, een ander een kleine kooi met daarin een hamster. Deze vluchtelingen moeten hun land verlaten, zonder te weten of ze hun eigen huis ooit nog in dezelfde staat terug zullen zien. Ze voelen haat, woede en verdriet over alles wat hun land is aangedaan.
Maar de vrouw achter de piano speelt door. Gepassioneerd glijden haar vingers over de toetsen en gooit ze er bij ieder couplet weer een nieuwe dosis energie in.
What a wonderful world.
Het raakt me. Dat uitgerekend dit het moment is voor haar om een nummer te spelen over de schoonheid van de natuur, over opbloeiende liefde en over hoe mooi het leven kan zijn. ‘The colors of the rainbow, so pretty in the sky, are also on the faces of people passing by’– is één van de vrolijke zinnen uit het nummer, waar ik direct de prachtige, schurende stem van Louis Armstrong bij hoor.
Maar de setting bijt en schuurt aan alle kanten. Op zo’n piano zou je woedende muziek verwachten. Of iets melancholisch, voor mijn part. Een manier om de emoties die je op dat moment om je heen ziet te vertalen naar de pianotoetsen. Hoe is het mogelijk dat je juist dan kiest voor een lied waarin je wil laten zien dat de mens in essentie goed is? Ondanks die bloedige, onzinnige oorlog waarbij duizenden burgers zijn omgekomen?
Het geeft me hoop. Net als de immense bereidheid van veel Polen om al die miljoenen vluchtelingen op te vangen. Op zolders en in tuinhuisjes, vaak zonder dat ze elkaars taal spreken. Zonder fatsoenlijke hulp ook van de regering, maar juist door allemaal lokale initiatieven die als paddenstoelen uit de grond schieten om te helpen.
Het is makkelijk om te verzanden in negativiteit in dit soort onzekere tijden en om een oorlog als bewijs te zien dat de wereld er met de dag slechter uit komt te zien. Maar ondanks dat blijven er mensen piano spelen, geheel tegen de stroom in. Oorlog maakt het slechtste in mensen los, maar gek genoeg ook het beste. Er zijn altijd mensen die blijven geloven in een wonderful world.
Fotografie Janita Sassen
Op de hoogte blijven?
Iederal brengt levensontdekkers bij elkaar. Om met elkaar te ontdekken waar het voor jou in het leven om gaat. Want samen vind je zoveel meer dan wanneer je alleen op zoek gaat.
Wil je op de hoogte zijn van al onze komende events? Meld je dan aan voor onze maandelijkse nieuwsbrief.
