'We zijn ook maar gewoon kleine koters de willen helpen'

 

Oumaima Al Abdellaoui, eerstejaars student Pedagogische Wetenschappen zet zich in om mensen uit verschillende groepen anders naar elkaar te laten kijken.  

“Wat kan ik doen? vroeg ik me af toen corona uitbrak. Mijn vader kon aan restpartijen groente en fruit komen. Ik trommelde zes vrienden op en samen verwerkten we zo’n partij tot voedselpakketten. Die hebben we bezorgd bij senioren en mensen die weinig te besteden hebben. Veel werk, maar een groot succes.  

Ik wil vooroordelen uitwissen 

Inmiddels heb ik een vrijwilligersbestand van vijftig jongeren met diverse culturele achtergronden uit Gouda, Utrecht, Den Haag, Amsterdam en Zaandam, mijn woonplaats. Er zitten probleemjongeren tussen, verlegen IT-ers, onafhankelijke taxichauffeurs. Ik heb ze zien groeien door het bezorgen van de pakketten: ze staan meer in de samenleving, zijn socialer. Een hele dag in de week zijn we in touw. Aan het eind ervan ben ik zo voldaan dat alle moeite daarbij in het niet valt. Door de verbinding te leggen tussen twee groepen die elkaar anders nooit zouden ontmoeten, gaan beide partijen anders naar elkaar kijken. Ik wil de vooroordelen uitwissen, bijdragen aan positieve beeldvorming. Laten zien aan al die ouderen in witte wijken dat wij ook maar gewoon kleine koters zijn, die willen helpen.

Waar je geboren wordt, is een loterij 

Mijn vader leerde me altijd eerlijk te zijn. Als ik het ergens niet mee eens was, zei hij: ‘Stuur ze een pittige mail!’ Een vriend van mijn vader las mijn epistels en stelde me voor aan Lody van de Kamp, een gepensioneerde rabbijn. We gingen elkaar schrijven over onze levens, over ons geloof, over de Palestijns-Israëlische kwestie. Het werd een boek. Wat maakt dat je je inzet voor vrede? vroeg Lody mij in een van zijn brieven. Mijn antwoord is: ‘Ik kan niet tegen onrecht.’ Niemand zou nadelen moeten ondervinden doordat hij in een slechte wijk is geboren. Waar je geboren wordt, is immers een loterij.  

Rutte heb ik stevig aangepakt

Vanwege dat boek werd ik uitgenodigd om op bijeenkomsten te spreken. Ik heb interviews gegeven, de burgemeester van Zaandam wilde met me praten, zelfs premier Rutte. Hem heb ik stevig aangepakt, ik kaartte aan dat er met twee maten wordt gemeten in Amsterdam Nieuw-West: jongeren met een andere culturele achtergrond krijgen niet dezelfde kansen als witte jongeren. Ik heb ook gezegd dat ik het oneerlijk vind dat ik geen rechter mag worden in Nederland. Alleen maar omdat ik een hoofddoek draag. 

De zorg voor elkaar ontbreekt

Tijdens mijn studie aan de VU in Amsterdam-Zuid ontmoet ik veel mensen die niet geboeid zijn door wereldwijde conflicten. Ik vind dat kwalijk, individualistisch en eigenlijk ook wel een beetje egoïstisch. De zorg voor elkaar ontbreekt in onze Nederlandse cultuur, ik wil meer bewustzijn creëren. Dat mensen begrijpen wat het betekent om die ander te zijn. 

 

 

Ik kreeg ook kritiek 

Dat ik als moslima met een jood een boek schreef, leverde me kritiek op uit eigen kring, vanwege het conflict in het Midden-Oosten. Maar ik zie het als mijn taak om te helpen de gesprekken over dit onderwerp te normaliseren. Daarbij houd ik bewust vast aan mijn positieve beeld van mensen. Dat komt voort uit mijn religie. Je kunt nooit echt slecht gaan als je positieve intenties hebt.” 

Lody van de Kamp en Oumaima Al Abdellaoui: Over muren heen: Een hoopvolle briefwisseling 

Dit is een interview uit VANDAAG magazine. 
Wil je meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement op VANDAAG. 
Slechts € 12,50 voor 4 nummers! 

Tekst Johanna Hoogendam 
Fotografie Vincent Boon