De weg naar de uitgang

Het was nog een beetje mistig buiten, op deze zaterdagochtend in maart. En koud. Als geboren avondmens ben ik op een vrije ochtend zelden voor het middaguur de deur uit. Al maakte ik hier graag een uitzondering voor: op de fiets naar het St Thomas-ziekenhuis voor m’n eerste vaccinatie.

Ik ken het ziekenhuis goed. Vorig jaar stond ik verschillende dagen voor de deur om verslag te doen van Boris Johnson die hier op de intensive care aan de beademing lag met corona. Met talloze cameraploegen van over de hele wereld wachtend op nieuws over zijn zeer zorgelijke gezondheidstoestand. Het ligt pal tegenover het parlement in Westminster, aan de andere kant van de Theems.

Eerste uitje in maanden

In de grote wachtruimte stonden alle stoelen twee meter bij elkaar vandaan. En nou kom ik – kampende met de ziekte van Crohn – regelmatig in ziekenhuizen, maar zo’n gezellige sfeer had ik nog nooit mee gemaakt. Onbekenden maakten praatjes met elkaar. Een vrouw vertelde me dat dit haar eerste uitje was in maanden. “En wat voor één! Ik kan niet wachten om mijn kleinkinderen weer te zien”, vertelt ze aan iedereen die het horen wil. Ze was wel wat angstig voor de prik, zei ze. Maar ach, ze zou er zoveel voor terugkrijgen. “Kom maar op met dat ding. Ik doe gewoon m’n ogen dicht en denk aan m’n kleindochter.”

Er gaat niks boven mensen zien

Net als in Nederland heeft ruim een jaar lockdown er hier ingehakt bij veel mensen. Hoeveel pakketjes we ook bestellen, hoe vaak we onze tuin opnieuw inrichten of de woonkamer een andere kleur verf geven, er gaat toch niks boven mensen zien. Dat heeft de pandemie nog maar eens bewezen.

Iedereen is vrolijk

Na een kleine tien minuten wachten roept de verpleegkundige mijn naam. Ik mag plaatsnemen in één van de prikkamers. AstraZeneca krijg ik, zoals de meesten in Groot-Brittannië. Nadat ik mijn naam en geboortedatum noem, draait de verpleegkundige zich om. “Ben je Nederlands?”, vraagt ze. Stomtoevallig ook nog gevaccineerd door een Nederlandse bij de NHS, de Britse gezondheidszorg. “Dit is echt zulk mooi werk”, vertelt Aline. “Iedereen is vrolijk. Iedereen wil z’n verhaal kwijt. Ik moet soms echt mensen wegsturen omdat we anders vertraging oplopen. Maar het is heerlijk om als verpleegkundige een keer niet met ernstige ziekte of de dood in aanraking te komen. Dit is voor iedereen de weg naar de uitgang.”

En dat is precies het gevoel waarmee ik fluitend weer op mijn fiets stapte. Mijn weg naar de uitgang is ingezet. Nu maar hopen dat de rest van de wereld snel volgt.

Dit is een column uit het zomernummer van VANDAAG magazine. Meer lezen over zingeving en levenskunst? Neem een abonnement. Slechts € 12,50 / 4 nummers!