'Ik ga fluitend naar mijn werk'

Willem van Engelen (71) repareert fietsen als vrijwilliger bij Quiet een netwerk tegen armoede. 

“Al jaren repareer ik één dag in de week afgedankte fietsen. We hebben als vrijwilligers een hechte band en maken veel lol. Ik ga er fluitend heen en kom fluitend weer thuis. Mensen die geen geld hebben voor een fiets, krijgen die van ons. Ook leren we ze hoe ze de fiets kunnen onderhouden.  

Mijn ouders hadden een bakkerij en klantvriendelijkheid is mij al jong geleerd. Helaas was het huwelijk van mijn ouders niet goed. Mijn moeder vroeg van mij de aandacht die ze van mijn vader ontbeerde. Ook besprak ze dingen met mij die te veel en te groot voor me waren. Zoals financiële zaken. 

‘Al de eerste dag hadden we een flinke botsing:  
ik was erg eigenwijs’

Als volwassene werkte ik met plezier bij diverse bedrijven in de buitendienst om kantoormachines te repareren. Maar de laatste jaren werd ik helaas in de binnendienst geplaatst waar strakke regels golden, ik miste het vrije leven. Toen ik de mogelijkheid kreeg een dag minder te gaan werken, heb ik die met beide handen aangegrepen. 
Om het sleutelen weer op te kunnen pakken, heb ik me toen aangemeld bij een dak- en thuislozenproject. Samen met een andere fietsenmaker leerde ik dak- en thuislozen fietsen repareren om ze een zinvolle dagbesteding te geven. Mensen iets leren, en vrijheid en ruimte geven, zelf dingen leren, dat was een uitdaging. Ik had geen verstand van psychologie, ik was fietsenmaker. Als een dakloze klaagde over zijn ellende, dan zei ik: ‘Kom, we gaan een band plakken’. Na een uurtje stonden ze soms als kleine kinderen te janken omdat ze voor het eerst een band handden geplakt. Voor een ander! Want we schonken die fietsen weg. Zoals aan een jonge moeder die in de schuldhulpverlening zat. Haar tranen van blijdschap raakten ons diep.  

‘Als een dakloze klaagde over zijn ellende, dan zei ik: “Kom, we gaan een band plakken”.’ 

Het mooie was: mijn grote problemen die ik dacht te hebben door mijn moeilijke jeugd kwamen in een heel ander perspectief te staan. Ze slonken. De mensen met wie ik werkte, hadden niets, zelfs geen eigen bed of onderkomen. Wel bleef ik mij tussen de dak- en thuislozen een buitenstaander voelen. Wat zeg je tegen ze aan het einde van de dag? Wel thuis? Gezellige avond? Eet smakelijk straks? Tegenwoordig werk ik bij Quiet, een organisatie die zich op allerlei manieren inzet voor mensen in armoedesituaties in Nederland. Ook daar kan ik lekker aan fietsen sleutelen en doe ik iets goeds. Ik hoop nog lang gezond te blijven, zodat ik dit kan blijven doen. Want sleutelen is en blijft mijn passie.” 

 
Dit is een  artikel  uit VANDAAG magazine. 
Meer lezen over zingeving en levenskunst?   Neem een abonnement.
Slechts € 12,50 / 4 nummers!

Tekst: Sia Kreeberg 
Fotografie: Vincent Boon 
www.quiet.nl