'Je belichaamt de tekst'

De Hilversumse stadsdichter Charlotte de Raad deed dichten er eerst maar een beetje bij. Totdat ze in de coronapandemie haar baan verloor …

“Ik geef je alles en dat kost me niets. Die oneliner kwam zomaar bij me op een paar jaar geleden. Ik voelde dat die zin klopte en anderen vonden dat blijkbaar ook. Hij is al geprojecteerd op een theater en een watertoren. Dichten is voor mij van onschatbare waarde. Het klinkt misschien een beetje gek, maar woorden komen soms uit de lucht vallen, door dingen die ik zie en hoor. Dan noteer ik ze snel op papier of mijn telefoon. En later verwerk ik ze in een tekst. Het zijn momenten van verwondering, die ik ook vaak bij mijn kinderen ervaar. De manier waarop ze naar dingen kijken, hun uitspraken, die zorgen voor een doorlopende energie. Liefde.

Ineens zeeën van tijd

Als kind uitte ik me vooral door te schrijven. Ik kon er ook mijn fantasieën in kwijt. Zo tikte ik hele verhalen op een typemachine, zonder spaties. Bij een Amsterdams productiehuis voor jong talent, Stichting Nowhere, ontwikkelde ik me later als dichter door workshops en optredens. Maar ik werd jong moeder, werkte als receptionist en poëzie deed ik er een beetje bij. Onverwacht raakte ik in de coronapandemie mijn baan kwijt. Ik had ineens zeeën van tijd en de drang om te dichten groeide. Ik waagde de sprong en solliciteerde op banen die daarbij aansloten. Via een vrijwilligersfunctie vond ik werk als redacteur en programmamaker. En toen ik de vacature voor stadsdichter zag, wist ik: dit is mijn tijd, ik ga ervoor. Nu word ik omringd door poëzie en kunst, mijn droom. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Anderen herkennen zich er vaak in

Ik ontdekte spoken word, poëzie die je voordraagt op een podium. Oorspronkelijk stel je er maatschappelijke kwesties mee aan de kaak. Je kunt het ook persoonlijk houden of taboes als psychische problemen bespreekbaar maken. De tekst lees je niet voor, maar je belichaamt hem. Op een podium kan ik er mijn intenties en emoties in uitdrukken. En ik heb direct contact met het publiek. Bij persoonlijke teksten, waar ik mijn ziel in legde, komen mensen vaak naar me toe om te zeggen dat ze zich erin herkennen. Of ze raakten geïnspireerd. Dat is mooi. Zo vind ik ook troost en kracht in kunst van anderen. Ik wil nog dichter bij mezelf komen in mijn werk, het maakt me een betere kunstenaar. Maar dat kost tijd. Ik blijf voelen en luisteren naar wat er binnen in mij gebeurt.

Met kunst leer je je gedachten en emoties uiten

In Hilversum gaan we jongeren een podium bieden voor spoken word. Ze kunnen dan workshops volgen, oefenen en gevestigde artiesten zien optreden. Zo leren ze via kunst gedachten en emoties uiten, zich een mening vormen. Ik wil poëtisch talent de ruimte geven.”

Tekst Jolanda Breur
Fotografie Vincent Boon